Het is woensdagavond laat als ik uit het water stap om even te douchen en me aan te kleden. Als ik mijn telefoon tevoorschijn haal zie ik een mailtje. Met een niet zo stille hint in de p.s. Mijn jongste zus krijgt morgenochtend een kijkoperatie aan haar knie. Dat wist ik wel, net zoals ik wel wist dat ze behoorlijk tegen de operatie op zag. Normaal gesproken zou ik ontzettend pissig worden van zo’n hint. Dat zijn dingen waar ik toch zeker zelf wel aan kan denken?
Maar deze keer werd ik niet pissig. Ik schrok nogal, want opeens realiseerde ik me dat ik er al de hele week aan denk om een kaartje te sturen ter bemoediging. Dat kaartje had vandaag uiterlijk op de post gemoeten, dan was hij aangekomen op de dag van de operatie. Of liever nog gisteren, dan zou hij vandaag al aangekomen zijn, nog voor de operatie. Het was blijkbaar hard nodig, zo’n hint.
Schuldbewust voel ik aan mijn tas, want ik weet dat in mijn tas drie postcrossingkaartjes zitten, die ik diezelfde middag gekocht en geschreven heb. Zucht, zij wel? Zijn onbekenden dan echt belangrijker dan mijn eigen zus? Natuurlijk niet. Meteen besluit ik dat ik morgenvroeg een sms zal sturen. Ik moet vroeg werken, zij moet vroeg in het ziekenhuis zijn. Kan nooit moeilijk zijn toch? Gerust val ik in slaap, ik maak mijn fout goed.
Donderdagochtend, nog voor half zes. Mijn wekker gaat, ik schrik wakker. Het eerste wat in me op  komt is dat ik nog een sms moet sturen. Het is nu nog wel erg vroeg he? Ik denk dat ze nog slapen, dus ik wacht nog even. Na een paar keer snoozen moet ik me toch echt even gaan haasten, anders ben ik niet op tijd weg. Ik stap in de auto, denkend aan de sms die ik zal sturen als ik op het werk ben. Dat is een mooie tijd.
Tien voor tien, ik krijg een sms binnen. De operatie is goed gegaan. Ze is al weer wakker, en zelfs al in staat om zelf een sms te sturen. NEEEE! Hoe. Kan. Dit. Ik kan mezelf wel voor mijn botte hersens slaan. Bah, ik heb opeens zo de balen van mezelf. Ik stuur wel meteen een bericht terug, maar het leed is natuurlijk al geleden. Hier is geen enkel excuus voor, dit is niet recht te trekken. Het is gebeurd en niet meer terug te draaien.
Zomaar een schetsje uit een situatie in mijn leven. En geloof me, dit is echt niet de eerste keer dat ik zoiets uithaal. Af en toe walg ik echt van mijn eigen lompheid. Het is een stukje van mezelf wat ik altijd angstvallig verborgen houd. Mensen zouden een hekel kunnen krijgen aan mij. Of op zijn minst zich kunnen ergeren aan mijn botheid. En terecht. Om je dood te ergeren is het. Waarom ben ik nou niet iets attenter?
Misschien is het juist daarom wel dat ik het opschrijf. Ik wil er wat aan doen, en mijn ervaring is dat zoiets opeens concreter wordt als je het opschrijft. Met alle mogelijke gevolgen van dien. Dus bij dezen: ik wil attenter worden, ik ben helemaal klaar met mijn eigen lompe vergeetachtige gedrag. Wat kan ik doen?
Oh ja, opschrijven in de agenda doe ik al lang. Helpt niet. Zijn er geen pillen voor, dat ik na een kuurtje van een week, of desnoods een maand, opeens overal aan denk?