Ik had vandaag wel een erg leuke binnenkomer op mijn werk: ik was een van de winnaars van een schrijfwedstrijd! Het thema was ‘vluchtgedrag’, naar aanleiding van de nieuwe thriller van Loes den Hollander. Helaas had ik de prijs al gemist (omdat ze het naar mijn werk hadden gestuurd, en ik twee weken vakantie had), dat was een presentatie/lezing op 19 augustus, maar ik vind het al erg leuk dat ik gewonnen had.
Bij dezen deel ik mijn inzending ook nog even met jullie:

Vluchten kan niet meer

Ik ben op de vlucht. Al mijn hele leven vlucht ik. Vroeger vluchtte ik voor mijn klasgenoten. Ze vonden mij niet aardig, wilden mij pijn doen, met woorden, en soms met daden. Niet altijd even erg hoor, er waren ook goede dagen bij. Maar ook dagen waarop ik het liefste het schoolplein af zou rennen. Helaas, het hek weerhield me ervan om echt te vluchten. Terugvechten durfde ik niet. Ik was bang, bang om anderen pijn te doen. En dus vluchtte ik, naar de toiletten, naar de meesters en juffen, of waar dan ook. Als ik maar buiten het bereik van de anderen zou zijn.
Na zeven lange jaren was de schoolperiode voorbij. Ik kon weg, en ik ging, alleen. Ik koos bewust voor een nieuwe school, met een nieuwe start. Een school waar mijn eerdere klasgenoten niet naar toe zouden gaan, in de hoop dat ik niet meer hoefde te vluchten. Helaas bleek dat ijdele hoop. Het vluchten begon opnieuw. Mijn nieuwe klasgenoten deden me geen pijn. Maar ik hoorde er ook niet echt bij. Ik wilde zo graag gezien worden, ik wilde waardering, complimenten ontvangen. En dus ging ik weer vluchten. Ik vluchtte in opvallende schoolspullen, opvallende kleding, ik vluchtte in het stoppen met leren, spijbelen, alles om er maar bij te kunnen horen. En zo bleef ik op de vlucht.
Mijn diploma, wat ik met de hakken over de sloot behaald heb, was goed voor een nieuwe opleiding, in een nieuwe stad. Daar begon een nieuwe manier van vluchten: vluchten voor de oude regels van mijn ouders. Eindelijk kon ik doen wat ik wilde, zonder dat het gecontroleerd werd. Niet dat ik helemaal los gegaan ben hoor, dat durfde ik ook niet. Mijn opleiding was niet voor mij weggelegd. Dus een andere opleiding volgde. Zelfs daar zou je in zekere zin kunnen zeggen dat ik op de vlucht was. Uit angst voor de reactie van anderen op mij ging ik mezelf terugtrekken. Ik vluchtte in mijn eigen, veilige schulpje.  
Nog steeds leef ik in angst. Angst voor anderen. Teveel trek ik me aan wat anderen van mij zullen vinden, en zo erg, dat ik het zelfs voor ze ga invullen. Misschien kloppen mijn gedachten niet, zijn ze irrexebel. Maar ik blijf bang voor iedereen om me heen.
Pas veel later ging ik me realiseren dat ik helemaal niet op de vlucht ben gegaan voor anderen. Diep in mij verborgen zit iemand, die had willen terugvechten op school maar het niet gedurfd heeft. Die spontaan is, iemand die voor zichzelf opkomt. In mij zit iemand die leuk is, en leuk gevonden wordt, juist omdat ze haar eigen unieke zelf is. Ik was al mijn hele leven op de vlucht voor mezelf. Me dat realiserend, realiseer ik me ook dat vluchten geen mogelijkheid meer is. Je bent immers altijd bij jezelf, en jezelf is altijd bij jou. De enige persoon die je niet kunt ontlopen in je leven, ben je zelf. Vluchten kan niet meer.