Tegenwoordig kan ik gelukkig oprecht zeggen dat ik van mijn lichaam hou, maar dat is wel eens anders geweest. Ik heb mijn lijf gehaat en ik ben wanhopig geweest om af te vallen. En zo kwam het dat ik jaren geleden naar wel heel drastische middelen greep.

Er zijn maar weinig mensen die weten wat ik nu ga vertellen. Waarom nu dan toch? Ik weet het niet goed eigenlijk. Misschien om de periode dat ik mijn lichaam haatte definitief achter me te laten. En misschien ook wel gewoon om het te delen. Ik ben niet zo arrogant om te denken dat ik zo veel invloed heb dat ik het bij anderen kan voorkomen. Maar al zou ik er maar één iemand mee bereiken en helpen.
Zoals ik al schreef gebeurde het al jaren geleden, in één van de eerste jaren dat ik me bezig ging houden met afvallen. Ik heb geen idee meer welke van de vele diëten die ik geprobeerd heb in mijn leven ik op dat moment aan het volgen was, maar het ging voor geen meter. Ik kreeg alleen maar honger, wat er juist voor zorgde dat ik vaak een eetbui had in de avond, en dat werkt natuurlijk niet. Ik kwam aan, en kreeg nog meer een hekel aan mijn lichaam omdat het niet mee wilde werken. Opgeven wilde ik absoluut niet, ik ging me er toch niet onder laten krijgen door die eetbuien? Ik kon het heus wel!
Dus ging ik op zoek naar iets om de eetbui mee te compenseren. Overgeven vond ik ronduit smerig, dus daar ben ik gelukkig nooit aan begonnen. Maar mijn interesse werd wel getrokken door de laxeermiddelen. Ik ging op zoek naar ervaringen van anderen, en ik las best wel wat succesverhalen. En zo kwam het dat ik naar de drogist ging en terugkwam met een pakje laxeerpillen.
Tijdens de stopweek van de pil begon ik met de in de bijsluiter aangegeven twee pilletjes voor het slapengaan. In de stopweek? Ja, daar dacht ik wel over na. Ik had de bijsluiter goed gelezen, en ik wist dat de pil minder goed of helemaal niet zou kunnen werken als ik diarree zou krijgen. Want dat krijg je van laxeerpillen, als je eigenlijk helemaal geen problemen met je stoelgang hebt. En zwanger worden was wel het laatste wat ik wilde, nog dikker, nee bedankt.
De stopweek dus, een hele week lang slikte ik iedere avond twee pilletjes, werd ik iedere ochtend wakker met enorme kramp in mijn buik en was ik doorlopend aan de diarree. Het werkte wel, in de week waarin ik normaal gesproken zwaarder was door de ongesteldheid was ik nu één tot anderhalve kilo afgevallen. Vocht, natuurlijk, maar daar dacht ik toen niet over na.
Na de stopweek stopte ik netjes en ging ik de pil weer slikken. Door de verloren kilo’s raakte ik extra gemotiveerd en lukte het me om de andere drie weken streng te zijn. In de stopweek ging ik weer aan de laxeerpillen, en zo ging dat door. Af en toe nam ik ook in de weken dat ik wel aan de pil was wel eens een pilletje. Niet dagelijks, hooguit eens per week. Voor mijn gevoel gaf dat me net genoeg steun om het vol te houden.
Op het moment dat ik hier mee bezig was voelde ik me er oprecht goed bij. Ja, in mijn stopweek voelde ik me wat slapjes, maar dat schoof ik op het ongesteld zijn, natuurlijk lag dat niet aan het laxeren.
Maar ging ik meer van mezelf houden toen ik eindelijk kon afvallen? Ging ik beter in mijn vel zitten? Nee, natuurlijk niet! Ik was helemaal niet gezond bezig, ook al deed ik het maar een week per maand. De stap naar meer was maar klein, dat merkte ik al toen ik die ene keer per week toch een pil ging nemen. Het had zich goed totaal de verkeerde kant op kunnen ontwikkelen. Maar gelukkig liep het goed af.
Ik weet eigenlijk niet meer hoe lang ik precies heb gelaxeerd, maar het waren wel een paar maanden. Wat de doorslag gaf om te stoppen? Ik was blijven lezen, hongerig naar succesverhalen. Maar ik trof ook verhalen van mensen die een eetstoornis hadden ontwikkeld. En opeens ging er een knop om. Ik had eerder, voor deze wanhoopsdaad, bij een dierbaar iemand anorexia van heel dichtbij gezien. Die kant wilde ik niet op. Ik gooide de laxeerpillen weg en ik heb ze nooit meer aangeraakt.
Het is écht niet nodig om naar zulke middelen te grijpen. Als ik nu foto’s van jaren geleden zie, dan zie ik een prachtig lichaam, terwijl ik toen van mezelf kon walgen. Ik zorgde niet goed voor mijn lichaam, omdat ik het dat niet waard vond.
Inmiddels weet ik gelukkig beter. Ik heb in de loop der jaren geleerd om wel van mijn lichaam te houden. Om er goed voor te zorgen. Om mezelf prachtig te vinden als ik in de spiegel kijk. En nu het in mijn hoofd eindelijk goed zit komen die kilo’s vanzelf. Ik ben niet meer bezig met afvallen omdat ik mijn lichaam haat, maar omdat ik het gezond wil houden. En het kost me veel minder moeite nu die knop om is. Ik sta er een stuk relaxter in. Ik faal niet als ik even stil sta of zelfs aankom. Ook dan ben ik oké, ook dan mag ik er zijn.
Die gevoelens die ik toen gehad heb, dat gun ik niemand. Niemand verdient het om te walgen van zichzelf. Ik gun iedereen een goed gevoel over zichzelf. Dik, dun, lang, kort, je mag er zijn, en je bent prachtig.
Ik heb nooit hulp gezocht. Ik raad iedereen die ook worstelt met deze gevoelens aan om dat wel te doen. Want achteraf denk ik dat ik daar veel aan had kunnen hebben. Al die tijd dat ik me niet goed heb gevoeld over mezelf, al die tijd dat ik bezig ben geweest met eten, het voelt als verspilde jaren. En dat is zonde. Met mij is het goed gekomen, maar het had ook heel anders kunnen aflopen. Hulp zoeken is geen schande.
Denk je eens in: je lichaam is de enige plek waar je kunt wonen. Je hebt er maar één, en daar moet je je hele leven mee doen. En kijk eens naar wat je lichaam allemaal voor jou doet! Je lichaam verdient het niet om gehaat en verafschuwd te worden. Je lijf is fantastisch, ongeacht hoe het er uit ziet.