Als je je eetgewoontes of je levensstijl gaat veranderen dan komt er onvermijdelijk een moment dat je dat moet gaan delen met anderen. En dat kan best lastig zijn.

Zoals degenen die me al langer volgen wel weten ben ik ooit begonnen met flink minder vlees eten. In eerste instantie met als doel om alleen buiten de deur nog vlees te eten, maar al vrij snel daarna wist ik dat ik er naar toe wilde werken om er gewoon helemaal mee te stoppen.
Al vrij snel nadat ik begonnen was zat ik op het punt dat ik alleen nog vlees at buiten de deur. Zo kon ik toch nog af en toe genieten van een stukje vlees, maar het was ook veilig, ik werd er niet door belemmerd. Steengrillen als personeelsuitje? Geen probleem. Uit eten met vrienden? Ook prima.
Maar toen kwam een tijdje geleden het moment dat ik er helemaal klaar voor was om ook dat te schrappen. Inmiddels eet ik helemaal geen vlees meer, en dan kom je er niet meer onderuit. Je moet het mensen vertellen, en je moet, slik, vragen of er rekening met je gehouden kan worden.
Ik hoorde iemand anders het vergelijken met uit de kast komen, en ik kan me zo voorstellen dat het inderdaad in zekere zin vergelijkbaar is. Opeens moet je het beeld wat mensen van je hebben doorprikken, opeens is er iets totaal anders aan je dan mensen verwachten. En dat vond ik best lastig, zelfs al sta ik voor de volle honderd procent achter mijn keuze.
Allereerst omdat ik er een hekel aan heb om mensen te vragen om rekening met me te houden. Ik ben niet graag lastig. En ook omdat ik ergens wat weerstand of onbegrip verwachtte. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar vlees eten echt de norm is. In mijn jeugd kende ik, voor zover ik weet, helemaal geen vegetariërs, maar ook in mijn huidige leven ken ik er maar een paar.
Maar he, tot nu toe is het me allemaal reuze meegevallen. Oke, op de bedrijfsbarbecue ging het een beetje mis, maar dat lag niet aan mij. Ik had me aangemeld en aangegeven dat ik vegetarisch wilde eten. Maar dat was helaas niet duidelijk genoeg, waaruit maar weer blijkt hoezeer vlees eten de norm is. Er was wel vis voor me geregeld. Gelukkig ben ik gek op stokbrood, en de salades waren ook erg lekker, dus ik hoefde geen honger te lijden. En ik hoefde me ook niet schuldig te voelen, er waren ook mensen die hadden aangegeven wel vis te eten maar geen vlees. En het heeft wel erg leuke gesprekken opgeleverd.
En toen kwamen mijn ouders barbecueën. Ik zag er best een beetje tegenop eigenlijk, maar ook zij reageerden er heel goed op. Ze vonden het vooral interessant en wezen me op een uitspraak uit mijn kindertijd, dat ‘ik nooit vegetariër zou worden omdat ik frikandellen veel te lekker vind!’ Ze wilden zelfs een stukje van mijn vegetarische visburger proeven.
Al met al viel het achteraf allemaal dus reuze mee hoor. Maar er komen natuurlijk nog veel meer situaties waarin ik moet gaan vertellen dat ik geen vlees eet. En hoewel ik het waarschijnlijk altijd moeilijk ga vinden om mensen te vragen om rekening met me te houden, ik voel me nog altijd ontzettend goed bij mijn keuze. En van de andere kant bekeken, hoe mooi zou het zijn als ik iemand kan inspireren? Ik ben geen ‘preker’ en dat zal ik ook nooit worden, maar wie weet wat het kan doen als ik het gesprek aan ga en uit volle overtuiging kan uitleggen waarom ik deze keus gemaakt heb.