Ik heb het gedaan: afgelopen zondag liep ik voor het eerst hard in de verse sneeuw. Ik had van anderen gehoord dat dat een mooie ervaring zou zijn, de witte omgeving, de kou, heerlijk zou het zijn. Maar daar was ik het toch niet zo mee eens.

Ik was best vroeg opgestaan om een lekker rondje te gaan lopen. Ik had er ook oprecht zin in, ik zag de witte wereld en ik had zin om mijn voetstappen daar achter te laten. In een totaal niet matchende outfit ging ik de deur uit. Een oranje shirt, een blauw jack, een roze hoofdband en een broek met knalgele accenten. Oh, en bruine hoge sokken, zo charmant. Alle kledingstukken apart waren mooi, maar bij elkaar… Maar er was toch niemand buiten, wat kon mij het ook schelen.
Ik zette een lekker muziekje klaar, Runkeeper aan, en gaan met die banaan! Slik, dat voelt toch wel heel anders dan harde klinkers. Misschien was de sneeuw te vers, of juist niet vers genoeg meer, er waren tenslotte al wat auto’s overheen gereden, echt maagdelijk kon je het al niet meer noemen. Hoe dan ook, ik was eigenlijk meer bezig met ‘niet uitglijden’ dan met genieten van het hardlopen. Heel het rondje was ik eigenlijk bang om te vallen. En het was koud, hoewel ik eigenlijk helemaal geen koukleum ben hoor. Maar er stond ook een snijdend windje.
Al met al reden genoeg voor mij om niet het rondje te lopen wat ik eigenlijk in gedachten had, maar in plaats daarvan een stuk af te snijden. Het was een klein rondje, ik kan niet zeggen dat ik er echt van genoten heb, maar ik ben wel blij dat ik het geprobeerd heb. Voor sommige mensen is hardlopen in de sneeuw een ultieme ervaring, ik behoor duidelijk niet tot die mensen. Maar achteraf, toen ik binnen zat met een dampende kop koffie, voelde het toch wel goed.
Ik ga niet zeggen dat ik het nooit meer ga doen, maar ik betwijfel of ik er ooit echt van ga genieten. Geef mij maar een zonnetje.