Zonder het me eigenlijk te beseffen heb ik een hele tijd niet meer geschreven over de grote afvalstrijd. Toen ik terugkeek wanneer het laatste berichtje hierover is verschenen zag ik dat dit zelfs begin februari was. Hoog tijd voor een update vond ik.

De reden dat ik hier zo lang niet over geschreven heb is eigenlijk heel eenvoudig. Er viel simpelweg niet zo veel te vertellen. De eerste maand van het jaar ging fantastisch. De tweede maand ging het ook nog lekker, en in maart stagneerde het een beetje.
Niet dat ik het opgaf hoor, absoluut niet. Maar hoewel het opletten altijd in mijn achterhoofd bleef kun je het zeker wel een dipje noemen. Een flinke dip eigenlijk. Ik ben (gelukkig) ook niet aangekomen, maar ook niet afgevallen.
Hoe en wanneer het precies begonnen is weet ik eigenlijk niet, maar ik besefte dat ik gevoeliger was voor verleidingen en dat de motivatie er gewoon wat minder was. Ook dat hoort erbij natuurlijk, maar vervelend is het wel. En als je eenmaal in zo’n dip zit is het lastig om jezelf daar weer uit te trekken.
Maar ondertussen is het gelukt. Hoewel de dip langer heeft geduurd dan ik hoopte ben ik weer back on track, het gaat weer goed. Ik ben intussen weer iets afgevallen, en dat geeft natuurlijk extra motivatie. Ook het feit dat ik toch ingeloot ben voor de Vierdaagse motiveert. Hoe minder kilo’s ik die dagen mee hoef te slepen, hoe beter. Ja, ik heb er echt weer zin in en doe weer keihard mijn best. En dat merk ik ook, want ik voel me nu al weer stukken fitter dan tijdens De Dip.
En zelfs toen is mijn lijf blijkbaar nog wel veranderd, want de complimentjes vliegen me de laatste tijd om de oren. Leuke bijkomstigheid hoor!
Uiteindelijk, ook al begon de update misschien niet zo positief, kan ik alleen maar zeggen dat het gewoon weer lekker gaat hier.