Stil… dat is mijn eerste reactie bij het horen van het vreselijke nieuws vanmorgen. Parijs, zo dichtbij. Ik ben er geweest, het is nog geen vijf uur met de auto.

Massaal plaatsten mensen de hashtag #prayforparis op social media. Het voelde een beetje wrang. Het eerste wat me opviel bij het klikken van de hashtag was dat het ook de naam van een kledinglijn is. En pray, hoeveel mensen die het plaatsten zouden ook daadwerkelijk bidden?
Ik wil hiermee overigens niemand veroordelen of kwetsen hoor. Het was slechts mijn eerste gedachte. Ja, soms ben ik best een verbitterde trut. Ik heb later overigens zelf ook de hashtag gebruikt op Instagram, maar niet zonder er eerst over na te denken. Ja, ik bid echt, dat geeft me steun. En ik vond het wel een mooie gedachte, één hashtag, met duizenden, misschien miljoenen steunbetuigingen vanuit heel de wereld, hoe mooi is dat? De kledinglijn was al lang naar de achtergrond gedrongen en de hashtag had een heel andere lading gekregen.
Ik bleef wel met een soort van onbestemd gevoel zitten. Wat ik overigens al had toen ik wakker werd, voordat ik het nieuws binnen had gelaten. Ik had sowieso mijn dag niet vandaag geloof ik, maar dit heeft het niet beter gemaakt.
Ik zag op Facebook massaal mensen hun profielfoto aanpassen. Een gloed van de Franse vlag over je foto heen, of een plaatje wat met Parijs te maken had, al dan niet met een mooie quote. In bloggergroepen waar ik in zit werd veel gepraat over hoe hier mee om te gaan. Veel bloggers gaven aan niet te bloggen, of aandacht te besteden aan de aanslagen. En mijn feed op Bloglovin’ versterkte dat beeld.
En ik snap heel goed dat het niet goed voelt om over blije dingen te schrijven nadat er zoiets gebeurd is. Maar wat ik niet helemaal begreep, waarom nu? Waarom wordt Parijs zo breed uitgemeten in de media? Waarom zetten zoveel mensen hun leven stil?
De wereld staat in brand, al langer. Een voorbeeld, in Libanon werden ook zelfmoordaanslagen gepleegd, twee dagen geleden. Ook daar zijn vele slachtoffers gevallen. Maar daar kraait geen haan naar. Het wordt even gemeld in de media en we gaan weer over tot de orde van de dag. Waarom niet #prayforlibanon? Te ver weg?
Natuurlijk is het goed om stil te staan bij wat er gebeurd is. Pray for Paris, heel mooi, en zeker terecht, maar laten we ook de rest van de wereld niet vergeten. Ieder onschuldig leven is er één teveel.
Maar inmiddels snap ik het wat beter. Libanon is inderdaad ver weg. Het geweld in het Midden-Oosten lijkt bijna ‘normaal’ geworden, bij gebrek aan een beter woord, want wat mij betreft is geweld absoluut niet normaal. Parijs raakt omdat het zo dichtbij is. En later vanmiddag kreeg Parijs een naam en een gezicht.
Toen ik uit verveling Facebook nog eens opende kwam ik een bericht tegen van iemand die wordt vermist, ze was bij het concert. Haar vader was wanhopig naar haar op zoek en vroeg hulp en gaf updates op Twitter. Hartverscheurend. Mijn Frans is niet best, maar soms is de vertaalfunctie voldoende.
Opeens las ik rechtstreeks de berichten van een vader op zoek naar zijn kind. Een foto van de jonge vrouw, waarschijnlijk ongeveer van mijn leeftijd, staarde me aan op mijn telefoon. Een mogelijk slachtoffer.
Later in de middag bleek dat ze nog niet gevonden was. Ze stond niet op de lijst met dodelijke slachtoffers, maar nog niet alle doden waren geïdentificeerd en er waren veel zwaargewonden. Er was hoop, tegen beter weten in. Vanavond is haar dood bevestigd.
En ik bedacht me, als zoiets in Nederland gebeurt, dan zou ik dat kunnen zijn.
Ik kende haar niet, maar zij gaf de slachtoffers een gezicht en een naam. Het zijn niet langer anonieme mensen.
Nog geen vijf uur bij ons vandaan, en het had iedereen kunnen zijn. Een blogger, die een weekendje naar Parijs was met haar geliefde, Een kennis, die ook fan was van de Eagles en graag het concert had willen bezoeken. Het ging niet door omstandigheden, en daardoor is ze misschien wel aan de dood ontsnapt.
En dat is het hele punt. Het Midden-Oosten is ver weg. Parijs wordt als schokkender ervaren omdat het dichtbij is. Veel mensen zijn er eens geweest, of hebben plannen er naar toe te gaan. Er wonen Nederlanders. En dat nabije maakt het enger. Niet erger, absoluut niet. Nog steeds vind ik dat ieder onschuldig leven wat vermoord wordt er één teveel is. Maar wel enger, schokkender, angstaanjagender. Wat ver weg was komt dichtbij. Degenen waar de vluchtelingen voor gevlucht zijn bevinden zich nu ook hier. Waar is het nog veilig?
En dat is precies wat ze willen, angst zaaien. Laten we ervoor zorgen dat die angst ons niet in zijn macht krijgt. Hoe dichtbij ook, hoe eng ook, ik weiger mijn leven te laten leiden door angst.
In mijn beste Frans heb ik de vader gecondoleerd. Wetend dat er nog veel meer ouders zijn van wie hun kind niet meer thuis komt. Maar deze meneer kon ik aanspreken, en na het bijna live volgen van zijn wanhopige zoektocht voelde het niet goed om het verder te negeren, al is hij een vreemde voor me en kende ik zijn dochter niet.
Pray for Paris, ik begrijp het beter. En toch, laten we ook de rest van deze zieke brandende wereld niet vergeten. Overal vallen onschuldige slachtoffers, mensen met nog een leven voor zich. Mensen die nooit meer een toekomst zullen hebben.

#prayfortheworld