Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik ga het niet doen. En dat niet eens vanwege een vage blessure ofzo, nee, het ligt helemaal aan mij. En ik baal als een stekker.

Toen ik me opgaf had ik tijd genoeg om naar de afstand en de heuvels toe te trainen, en ik was er dan ook van overtuigd dat het me zou lukken.
Maar hoe komt het dan? SImpel. In de zomer was het heel eenvoudig om te trainen. Even op mijn vrije dag, of iets eerder opstaan voor een werkdag, geen probleem, ik vond het heerlijk.
En toen werd het herfst. Het weer werd viezer en natter, het werd sneller donker, en het bleef ook langer donker. En in het algemeen kwam er een beetje de klad in met al mijn goede voornemens.
En toen kwam half november ineens wel erg dichtbij. Via Facebook zag ik dat iemand anders haar startnummer kwijt probeerde te raken, en daar kwamen de twijfels. Een deel van mij zei ‘zij doet het vanwege een blessure, dat is een goede reden. Nu kun je het helemaal niet maken om de handdoek in de ring te gooien’. Een ander deel fluisterde ‘zie je wel, het is geen schande.’
Heen en weer geslingerd tussen de beide delen besefte ik dat het nou eenmaal zo is gegaan, en het is niet terug te draaien. Als ik eerlijk tegen mezelf was dan wist ik dat ik het nooit zou gaan halen. De afstand wel, maar niet binnen de tijdslimiet, ik zou veel te langzaam gaan met de heuvels en ik zou veel te veel moeten wandelen tussendoor. Het ging hem gewoon niet worden, en dat was mijn eigen schuld. En wat ik aan training gemist had zou ik ook echt niet kunnen rechttrekken in die drie weken die er nog over zijn.
En zo besloot ik dit weekend om mijn startnummer te verkopen.De deal is al gesloten, het wachten is nog op het startnummer. Ik gun hem dan liever iemand anders, die wel goed voorbereid is en het waarschijnlijk wel gaat halen.
En waarom ik dit nu al schoorvoetend kom vertellen, terwijl ik het eigenlijk te genant voor woorden vind? Ik heb het vaak genoeg over de zevenheuvelennacht gehad, hier en op Instagram. Vragen zouden toch komen. En dan voelt het toch nog iets minder stom om het van tevoren te zeggen, in plaats van achteraf na alle vragen hoe het is geweest.
Het voelt als falen, als ik betere prioriteiten had gesteld dan was het me vrijwel zeker gelukt. Ik heb wel een alternatief gevonden, een week eerder is de Bergrace by Night. Ook de lucht in, ook in de avond, maar de helft van de afstand. Als ik me daar nog voor kan inschrijven en het komt allemaal goed uit dan ga ik die waarschijnlijk doen.
Dat voelt wel een beetje als de man in de T.elfort reclame, een behoorlijke stap terug, maar he, het is tenminste iets.