Zoals jullie waarschijnlijk weten wil ik in november meedoen met de Zevenheuvelennacht. Zeven kilometer hardlopen over de zeven heuvelen in Nijmegen. Daar moet natuurlijk voor getraind worden, want die zeven heuvels schud ik niet zomaar even uit mijn mouw. Helaas.

Sowieso had ik voordat ik me opgaf al een tijdje niet meer hardgelopen, dus ook dat liet nogal te wensen over. De langste afstand die ik tot nu toe heb gelopen was de night run in april, dat was vijf kilometer, en ook daar heb ik nog stukken gewandeld, voornamelijk door de hoogteverschillen. Ik ben niet zo goed in het rennen op heuvels.

Maar gelukkig hebben we een mooie brug in de buurt die ook aardig in hoogte stijgt, handig om die hoogte te trainen. Maar hoe ging dat nu de eerste maand?

Ik moet zeggen, ik moest er even in komen. Hoe hard ik me ook had voorgenomen om minstens twee keer in de week te gaan, in het begin van de maand kwam het er niet uit. Ik moest even op gang komen zal ik maar zeggen, maar ik baal er wel van. Maar eenmaal op gang kwam ik er achter hoe fijn het eigenlijk kan zijn om vroeg uit bed te komen en de dag actief te starten.

Inmiddels ga ik wel minimaal twee keer per week extra vroeg mijn bed uit om een rondje te lopen. En het gaat gelukkig steeds een beetje beter. Ik heb er nog steeds wel moeite mee om omhoog te gaan (denk: tong op de schoenen, rood als een tomaat en hijgen als een paard), maar wel steeds een beetje minder.

Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik ga niet voor een fantastische tijd, ik zou het al een hele prestatie vinden om de tocht binnen de gestelde tijd uit te lopen. Daar zou ik een jaar geleden nog niet eens over nadenken.