Toen ik mijn portemonnee aan het opruimen was kwam ik opeens een kaartje tegen, van inmiddels bijna acht jaar geleden. Het was een ticket voor de skydive die ik toen gedaan heb in Walibi.

Ik had in die tijd nog geen bucketlist. Wel een blog, maar daar was ik toen ook niet altijd even actief mee. Dit gebeurde waarschijnlijk net in zo’n periode dat ik even vergeten was dat ik een blog had, want ik had er nog nooit over geschreven.
Omdat ik bij het vinden van het kaartje terugdacht aan een ontzettend gave ervaring, omdat ik het erg leuk vind om er alsnog een stukje over te schrijven, en omdat ik het zeker een bucketlist-waardige actie vind zet ik het er gewoon met terugwerkende kracht alsnog op. Want als ik toen al een bucketlist had gehad dan zou dit er zeker op gestaan hebben.

De Skydive dus, waarbij je 54 meter de lucht in gaat en een vrije val van ongeveer 120 km per uur maakt. Klinkt best eng toch?
We waren met een groepje in Walibi, toen één van hen het idee opperde om de skydive te gaan doen. Je kunt alleen, met zijn tweeën of met zijn drieën. In eerste instantie twijfelde ik wel een beetje, niet in de laatste plaats omdat je er extra voor moest betalen. Maar ik besloot ervoor te gaan, zo’n kans krijg je tenslotte niet iedere dag.
We planden halverwege de avond, toen het nog niet helemaal donker was zodat we alles nog goed konden zien. Om kwart voor acht stonden we klaar. We werden helemaal ingesnoerd zodat alles veilig was, en toen was het zo ver. Langzaam werden we naar boven getakeld. Eerst een stukje, mocht het niet goed met één van ons gaan dan konden we nog terug. Maar daarna hadden we geen keus meer.
Ik zag het park onder ons steeds kleiner worden en voor ik het wist hingen we al bovenin.
We bleven daar even hangen, want het loslaten ging onverwacht. En toen kwam die vrije val. En wat was dat ontzettend eng en ontzettend gaaf. De vrije val was snel voorbij, maar toen de kabels strak stonden vlogen we nog lang op hoge snelheid heen en weer. Het voelde een beetje alsof we onder een enorme, hoge schommel hingen.
Veel te snel was het voorbij en zakten we weer naar beneden. Een geweldige ervaring rijker, ik zou het zo weer doen.

Dit filmpje zijn wij niet, ons filmpje staat op een hele oude telefoon die het al lang niet meer doet. Het is tenslotte al weer bijna acht jaar geleden. Maar het filmpje geeft wel heel goed weer wat er gebeurt.
Als je bovenin ‘losgelaten’ wordt maak je dus een vrije val tot de kabels strak staan, dat zie je niet zo duidelijk.
Ik ben sindsdien niet meer in Walibi geweest, maar als ik nog eens zo’n kans krijg, daar of ergens anders, dan doe ik het zeker nog een keer.