Na minstens een week van zenuwen was het vrijdag dan zover, tijd voor mijn allereerste hardloopevenement, The Night Run Festival in Nijmegen.

Veel te vroeg, al om half negen, stond ik bij de balie om mijn startnummer en hoofdlampje op te halen. Omdat er nog zoveel tijd was ging ik even zitten op één van de vele bankjes die er stonden. Zit opeens degene die het voorprogramma aan elkaar praatte naast me om een microfoon onder mijn neus te duwen. Help! Een paar korte vragen later was het voorbij en ging hij door naar het volgende slachtoffer.
Iets over negen begonnen we met een gezamenlijke warming-up. Wel leuk, maar omdat ik mijn energie graag een beetje wilde sparen heb ik niet de hele tijd meegedaan.

Om half tien vertrokken eerst de mensen die tien kilometer gingen lopen, vijf minuten later was ik aan de beurt, samen met alle lopers voor de vijf kilometer.
Met elkaar telden we af en weg waren we. Het begon lekker, maar na ongeveer twee kilometer moesten we klimmen. En niet zomaar, nee, zo steil omhoog dat ik er wandelend nog moeite mee had. Hoe doen die ‘echte’ hardlopers dat? Het was wel een heel mooi stuk, de paden waren verlicht met kaarsen en de omgeving was heel mooi. Het was een stukje Nijmegen waar ik nog nooit geweest was. Maar wat voelde het goed toen ik eindelijk weer naar beneden mocht.
Zo volgden er nog meer letterlijke pieken en dalen, iets waar ik niet echt rekening mee had gehouden toen ik me inschreef. Door het vele klimmen heb ik toch best veel gewandeld tussendoor, maar he, ik heb niet voor niets gekozen voor deze run als eerste evenement. Wandelen mag, ik had mezelf ook niet opgelegd om het hele stuk aaneen te rennen. Er waren zelfs mensen die alleen maar wandelden.
‘Als ik nog één keer omhoog moet ga ik gillen’, schoot er op een gegeven moment door mijn hoofd. Maar toen bleek dat ik alleen nog maar naar beneden hoefde, de finish was om de hoek. Ik verzamelde al mijn energie om rennend onder de boog door te gaan, waar ik, en de andere finishers natuurlijk, enthousiast werden opgewacht met chips en spekjes. Ik durfde niet veel te eten, was bang dat ik er misselijk van zou worden, maar een spekje ging wel.

Na afloop bleef ik nog even hangen, tot ik me realiseerde dat ik toch nog een keer omhoog moest… om bij de auto te komen. Maar ook dat is natuurlijk gelukt, al ging dat wel een beetje op slakkentempo hoor.
Ik vond het een geweldige ervaring, met honderden andere hardlopers samen op pad. Ook de organisatie had er veel moeite in gestoken. Onderweg werden we verrast met fanfares, vuurspuwers en indrukwekkende lichtshows.

Helaas was er geen medaille bij deze run, maar het was zeker de moeite waard. Ik heb nu al zin om weer zoiets te doen.