Gisteren en eergisteren vertelde ik over het ontstaan van mijn ongezonde relatie met eten. Vandaag laat ik jullie weten hoe het verder ging.

Toen ik het huis uit was maakte ik in allerlei opzichten een nieuwe start. Een nieuwe plek om te wonen, een nieuwe studie, op eigen benen, nieuwe vrienden. Voor het eerst in jaren deed ik het zelfs goed op school. Ik leerde ook mijn vriend kennen en ik kwam steeds beter in mijn vel te zitten. Ik had geen eten meer nodig om me goed te voelen, maar zoals ik al schreef, het was zo’n gewoonte geworden dat ik ook zonder die reden niet kon stoppen.
Het kromme is, toen ik begon met eten wat ik superonzeker. Maar me druk maken om mijn lijf en mijn gewicht, dat heb ik in die tijd nooit gedaan. Nee, dat kwam pas toen ik me steeds beter ging voelen.
Ik merkte wel dat ik ging groeien hoor. De galajurk, die een paar jaar eerder voor het eindexamengala op maat voor mij gemaakt was zat wel iets strakker. Maar ach, hij paste nog. En kleding, ja, je hebt wel eens wat nieuws nodig. Ik stak vooral mijn kop in het zand en ging verder met wat ik gewend was. Eten. Een weegschaal had ik niet eens.
Maar op een gegeven moment begon ik me te ergeren aan mezelf. Ik wist wel dat er iets moest gebeuren. Maar daadwerkelijk op dieet gaan? Nee, daar geloofde ik niet in. Sonja Bakker? Dat was zo slecht voor je had ik gehoord, je krijgt veel te weinig binnen. En zo had ik nog honderd excuses om er niks aan te doen. Sporten deed ik wel, iedere week ging ik naar spinning of steps, of als ik in een goede bui was naar allebei. Ik ging ook een klimcursus volgen van een paar weken. Hartstikke leuk, maar dat hielp natuurlijk voor geen meter.
Na een goed gesprek met mijn moeder, die ook wel had gezien dat ik er niet kleiner op werd, besloot ik om Sonja Bakker een kans te geven. Mijn eerste kennismaking met een dieet. Het liep hopeloos mis. De eerste weken was ik enthousiast, volgde ik precies de menu’s en viel ik zowaar een paar kilo af. Ja, inmiddels had ik ook een weegschaal gekocht en eigenlijk was ik toen best geschrokken van het resultaat. Maar al snel ging het natuurlijk niet zo hard meer met de kilo’s en gaf ik het op. Terug naar mijn eten.
Ik  bezocht een dietiste, en smokkelde bij het leven. Ik kreeg een lijst met voedingsmiddelen mee die ik veel mocht eten, in mindere mate mocht eten en die ik zoveel mogelijk moest vermijden. Het lastige was alleen, dat wist ik allemaal wel. Ik wist best goed wat gezond was om te eten en wat eigenlijk helemaal niet gezond was. Maar die knop was nog niet om, en daar kon de dietiste me niet bij helpen. Uiteindelijk vergat ik een afspraak (echt waar!) en verloren we het contact.
En meerdere pogingen volgden, en strandden. Ik nam een paar dagen shakes (viess!), ik probeerde het ziekenhuisdieet (slechtt!), viel veel af met Atkins en liet daarna alles los. In eerste instantie kwam ik niet veel aan toen ik weer normaal ging eten, maar daarna wel. In 2,5 jaar had ik alles er weer aangevreten, plus een beetje erbij.
Ik ben nog lang niet op mijn streefgewicht, maar al die diëten hebben me toch wel iets geleerd. Voordat welke methode dan ook gaat werken, moet het tussen de oren goed zitten. Ik weet dat afvallen niet hoeft te betekenen dat je niet meer lekker kunt eten. Ik weet dat resultaat niet zichtbaar is in een dag. Ik weet dat ik kan afvallen, ik heb het eerder gedaan, al bleek dat achteraf niet de manier voor mij. Ik kan het wel, ik kom er wel.
En misschien wel het allerbelangrijkste wat ik geleerd heb: diëten werken niet. Ja, tijdelijk. Maar zodra je er weer van af stapt kom je weer aan. Wat werkt is het omgooien van je levensstijl. Gezond eten en bewegen. En gezond eten kan zo lekker zijn. En het allerbelangrijkste is misschien wel het omgooien van je mindset. Je bent het waard om gezond te zijn. Ík ben het waard om gezond te zijn. Ik heb maar één lijf, en daar hoop ik nog heel oud in te worden.
Inmiddels durf ik wel te zeggen dat ik niet meer verslaafd ben aan eten. Natuurlijk gaat het niet altijd goed. Eten zal altijd een zwak punt voor me blijven waarschijnlijk. Natuurlijk heb ik, zoals zoveel mensen, nog wel eens een vreetkick. Maar mijn leven is niet langer een aaneenschakeling van vreetkicks. Ik ben me er nu van bewust. Ik probeer me te herstellen en ga door. Iedere misstap is een nieuwe kans om het daarna beter te doen. En het zal misschien niet zo snel gaan, maar ooit kom ik wel op dat gezonde gewicht.

Ik wil iedereen bedanken voor het lezen en de ontzettend lieve en positieve reacties die ik heb gekregen, hier en elders. Jullie zijn schatten!