Kilo's Knallen, Persoonlijk

Persoonlijk: over mijn ongezonde relatie met eten #1

226114_136036083153806_5159558_nAl een tijd loop ik met het idee om deze serie te gaan schrijven. En ik heb nu besloten om het te gaan doen en mijn verhaal te delen. Degenen die mijn blog al langer volgen weten waarschijnlijk wel dat ik al erg lang worstel met mijn gewicht en verschillende diëten geprobeerd heb. Maar wat ik nooit verteld heb is hoe ik aan mijn gewicht ben gekomen. Niet in de laatste plaats omdat ik het zelf langere tijd niet geweten heb. Pas achteraf, toen ik me ging bezighouden met het verliezen van mijn gewicht, realiseerde ik het me. Ik was verslaafd. Maar nu is het voor mij tijd om te delen. Voor mij is het een stukje afsluiting. De knop is om, ik ben er klaar mee. Door het op te schrijven sluit ik het boek.
Met deze serie ben ik er absoluut niet op uit om mezelf op de borst te kloppen, aandacht te trekken of medelijden op te wekken. Ik wil mijn verhaal kwijt. Voor mijzelf werkt het bevrijdend. Voor een ander is het misschien een eye-opener, een stukje herkenning, of gewoon een al dan niet interessante serie om te lezen. Ik wil laten weten dat iedereen dit kan overkomen. Je hoeft geen ‘extreem’  verhaal te hebben. En ik wil laten weten dat je er niet in hoeft te blijven hangen. Ja, je kunt er vanaf komen. 

Ik zal bij het begin beginnen, en daarvoor neem ik jullie mee naar lang geleden. Mijn basisschooltijd om precies te zijn. Eten heb ik altijd heerlijk gevonden. Snoepjes, chips, het kon niet op. Met Sint Maarten had ik altijd een grote tas vol met snoep, voor de beeldvorming, zo’n grote tas van de supermarkt die je voor een paar cent bij je boodschappen kunt kopen, voor meer dan de helft gevuld met snoep. Die tas hield het niet lang vol, ik denk dat alles binnen een maand toch wel op was. Maar toen wist ik nog wel maat te houden. Ik besefte heel goed dat op ook echt op was en deed best zuinig aan. En buiten dit snoepfestijn waren er gelukkig mijn ouders die ons goed in de hand hielden qua snoepen. Ik ben opgevoed met het idee dat snoep een extraatje is, en zeker niet iets standaards. Als kind vond ik dat vervelend, maar achteraf ben ik ze daar voor altijd dankbaar voor. Wie weet wat er van me geworden was als ik wel alles had kunnen krijgen wat ik wilde. Als kind had ik dan ook gelukkig een gezond formaat.

Ik was op de basisschool niet echt geliefd. Ik werd gepest, en omdat ik niet voor mezelf op kwam was ik een gemakkelijk slachtoffer. Het ‘actieve’ en fysieke pesten werd gelukkig wel minder in de loop van de jaren, maar sommige mensen vonden het nodig om me tot het moment dat we afscheid namen van de basisschool te laten weten dat ze me liever niet zagen.
Op de middelbare school zou alles anders worden, dacht ik. Een nieuw begin, weg van mijn oude klasgenoten, op naar de volwassenheid. Ik wilde er alles aan doen om te voorkomen dat ik opnieuw gepest zou worden. Ik heb er ook nooit meer over gepraat. Ik heb me geschaamd, me schuldig gevoeld. Het gepest worden voelde als falen. Dus probeerde ik hardnekkig aansluiting te vinden bij mijn nieuwe klasgenoten. En bij vlagen verschool ik me achter het bekende masker van een grote mond.
Maar de angst om niet geaccepteerd te worden bleef op de loer liggen en ik ontwikkelde een afwachtende houding. Zelf op mensen af stappen deed ik niet, stel je voor dat ze niet op mij zaten te wachten. Opdrachten waarbij we mochten kiezen of we ze alleen of samen gingen doen deed ik het liefst alleen. Onder het mom van ‘dan ben ik zelf verantwoordelijk en heb ik alles zelf in de hand’, maar eigenlijk vooral omdat ik bang was voor afwijzing.

Nee, mijn middelbare schooltijd was achteraf ook niet de leukste. Gepest werd ik niet, maar ik hoorde er ook niet echt bij. Fysiek was ik aanwezig, maar ik viel niet op. Ik wilde wel graag gezien worden, maar durfde mezelf niet te laten zien. Dus probeerde ik onbewust op te vallen door mooie, opvallende schoolspullen. Hoe lang ik mijn moeder wel niet aan het hoofd heb gezeurd om die map, die totaal niet praktisch was, maar zo mooi en bijzonder. En het werkte, even. Ik kreeg de complimentjes die ik zo graag wilde. Maar ze gingen niet over mij, maar over mijn spullen.
In de vierde klas kregen we te maken met tussenuren. Daar is het begonnen, denk ik. Vaak verliet ik de school met klasgenoten om naar de supermarkt te gaan. Daar kochten we repen chocola, pepernoten en koeken. Meestal samen met een vriendin, soms met een grotere groep. Een pak gangmakers deelden we met zijn tweeën. Ieder drie, binnen een uur waren ze op. En het werd steeds normaler om te gaan. Heerlijk, ik kon eten wat ik lekker vond en niemand die het in de gaten hield. Waarom zou ik dat niet doen? En bovendien, hoe zou er gereageerd worden als ik het niet meer zou doen?

Morgen vertel ik waar mijn ouders waren in dit verhaal, en of ik thuis ook zoveel at. Lees je dan ook weer mee?

 

27 gedachtes over “Persoonlijk: over mijn ongezonde relatie met eten #1”

  2. Wat goed dat je hierover gaat schrijven. Natuurlijk niet om medelijden op te wekken of jezelf op de borst te kloppen. Ik weet als geen ander hoe bevrijdend schrijven is. Dit gaat opluchten, dat weet ik zeker. Fijn dat je er over gaat schrijven. Het is iets wat vaak makkelijk weggewuifd word en daarom blijven dit soort problemen soms je hele leven een rol spelen. Goed dat je schrijft dat het iedereen kan overkomen en dat je er vanaf kunt komen.

    Like

    Beantwoorden

  3. Schrijven kan bevrijdend werken. Dus ik ben benieuwd naar de volgende posts, omdat het verhaal van een ander lezen heel interessant kan zijn en je er ook wat uit kan leren natuurlijk 🙂

    Like

    Beantwoorden

  4. goed dat je je verhaal deelt, zal vast helpen bij verwerken en opluchten. Ik ben gelukkig nooit gepest op school en heb ook nooit gepest, ik kon me ook altijd heel kwaad maken als ik pesters bezig zag.. losers..

    Like

    Beantwoorden

  6. Heel herkenbaar dat geworstel met gewicht en in tussenuren naar de supermarkt gaan. (Ik had altijd plastic lepels zodat we met z’n tweeën Mona toetjes konden leeglepelen) Dit lijkt me een hele mooie serie, wel heftig om te schrijven misschien? Natuurlijk weet ik niet wat er nog komt, maar dit is denk ik het begin. Heel veel succes met schrijven!

    Like

    Beantwoorden

  10. zeer zeer herkenbaar. Bij mij is mijn vreemde relatie met eten begonnen in de 2e/3e van de middelbare. Niet door tussenuren maar vriendinnetjes die heen knap en slank waren (in mijn ogen) en konden eten wat ze wilde. Ik at ook wat ik wilde, maar werd er niet slanker op, kan je wel stellen. Ik ben nu 24 jaar en eten is alsnog een groot deel van mijn gedachtegangen. Ben heel erg benieuwd naar je volledig verhaal. Super knap dat je het wilt deel . Ik weet zeker dat heel veel vrouwen zich zullen herkennen..

    Like

    Beantwoorden

  16. Ik vind het heel erg goed dat je dit doet, schrijven en praten over dingen die je dwars zitten of dwars hebben gezeten. Het verhaal wat je hier omschrijft is voor mij zo herkenbaar en ook voor mij iets waar ik nooit over gepraat heb. En ja de resultaten zijn ook bij mij zichtbaar en een probleem waarmee ik al jaren ‘struggle’. Misschien kan ik hier ook nog wel het een en ander van leren dus ik zal zeker meelezen.

    Like

    Beantwoorden
  17. Pingback: Persoonlijk: over mijn ongezonde relatie met eten #2 | Gedachtenspinsels

  19. Wat goed dat je je verhaal opschrijft. Schrijven kan zo bevrijdend helpen. En wie weet help je andere er ook mee door je verhaal te doen. Dit eerste deel is overigens ontzettend herkenbaar. Ik wil graag je verhaal volgen.

    Like

    Beantwoorden
  22. Pingback: Persoonlijk: over mijn ongezonde relatie met eten #3 | Gedachtenspinsels
  24. Pingback: Mijn jaar in blogposts | Gedachtenspinsels
  25. Pingback: De Evaward | Gedachtenspinsels
  26. Pingback: Tag: bloggers be like – Gedachtenspinsels

Klets gezellig mee

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.