Zoals ik al schreef was afgelopen vrijdag de medische keuring. Ik wilde dit stukje eigenlijk meteen schrijven, maar ik was er zo ondersteboven van dat ik me er even niet toe kon zetten. Het zit zo: het onderzoek waar ik aan mee zou gaan doen gaat niet door. Althans, niet voor mij. En ik weet niet wat ik erger vind: dat het niet doorgaat, of toch de reden waarom het niet doorgaat.
De keuring begon met het opnemen van mijn lengte en gewicht. Toen het gebeurd was liep ze even weg. Ik had nog niks in de gaten, maar toen ze terugkwam kreeg ik te horen dat ik niet mee zou kunnen doen. Ik was… te zwaar. Mijn BMI was te hoog.
“Ik ben ongesteld, dus wat zwaarder dan anders, wordt daar geen rekening mee gehouden?” vroeg ik nog in mijn naïviteit. Het kwam geen moment in me op dat ik veel te zwaar was, ik dacht dat ik misschien op de grens zou zitten. “Jawel, daar zouden we best rekening mee houden, maar je weegt (*bliep*), je BMI is twee punten te hoog”. Wacht, ik weeg WAT??
Goed, mijn gewicht zet ik hier dus niet neer, maar ik ben er behoorlijk van geschrokken, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb een grens overschreden waarvan ik mezelf beloofd had dat ik het nooit zo ver zou laten komen. Ik hoorde een getal wat ik nooit op de weegschaal zou willen zien. Weten jullie nog dat ik twee jaar geleden zoveel afgevallen was? Ik wist wel dat ik sindsdien weer aangekomen was, zoveel? Het zit er allemaal weer aan, plus een beetje extra. Dus zó werkt dat jojo-effect.
En ja, natuurlijk wist ik van tevoren dat er een maximaal BMI geëist werd. Maar ik dacht dat ik daar ver uit de buurt was. Zelfs toen ik op mijn zwaarst was zat ik nog onder de eis, en ik was er van overtuigd dat ik nu niet zwaarder was dan toen. Zeker aangezien ik weer afgevallen was. Wegen had ik al een tijd niet gedaan, de weegschaal deed het niet en het beviel me wel om de centimeters bij te houden in plaats van de kilo’s.
Sinds januari ben ik weer afgevallen, wat dus betekent dat ik nóg zwaarder ben geweest. Daar zal ik maar niet teveel over nadenken. Feit blijft dat ik dus heel erg met mijn kop in het zand gezeten heb. En dat ik nu alleen maar meer gemotiveerd ben om er alles aan te doen om dat vreselijke getal weer kwijt te raken.
Ik baal er stevig van, het voelt alsof ik gefaald heb. Ik heb iets bereikt wat ik nooit wilde bereiken. En dat is confronterend en pijnlijk. Ik heb er een flink partijtje om gejankt.
En ervan geleerd: als ik mezelf beter in de gaten had gehouden en vaker had gewogen dan had ik het misschien al gesignaleerd voordat ik mijn grens overschreed. Dan had ik misschien eerder ingegrepen en bovenal, dan had ik me deze teleurstelling kunnen besparen. En dit gênante verhaal. Want dat is het ook wel, ik schaam me ervoor. Ik schaam me dat ik het zo de spuigaten uit heb laten lopen, ik schaam me voor mijn gewicht en voor mezelf, dat ik het niet heb volgehouden.
Ik heb ook wel getwijfeld of ik dit wilde delen, maar wie A zegt moet ook B zeggen. Aangezien iedereen zo benieuwd was naar mijn ervaringen vind ik wel dat ik ook zo eerlijk moet zijn om te melden dat er geen ervaringen komen. En bovendien, als ik het opschrijf en publiceer is het echt. Geen weg terug, geen kop in het zand meer, maar aanpakken.
De weegschaal doet het weer, klaar om me iedere week te confronteren met mezelf. En ik ga door met waar ik mee bezig was, want ik zit op de goede weg. Al ben ik zwaarder dan ik ooit voor mogelijk had gehouden, ik ben wél afgevallen. En daar hou ik me maar aan vast. En daar ga ik mee door, net zo lang tot dat afschuwelijke getal van mijn display verdwenen is.
En dan komt er misschien wel eens iets anders interessants op mijn pad om aan mee te doen. Ik kom er wel, al was ik verder van mijn doel verwijderd dan ik dacht. Kleine stapjes zijn ook stapjes.
Gedachtenspinsels 
Hey meis, ik vind het echt heel vervelend voor je dat je niet mee kan doen met het onderzoek en dat je er op deze manier achterkomt dat het getal een stuk hoger ligt dan je dacht. Je weet dat ik net hersteld ben van een eetstoornis en dat ik heel veel met dat getal bezig ben geweest. Wat ik me nu dan ook meteen afvraag: Voel je je nu in ene een stuk slechter over jezelf puur en alleen omdat je dat getal nu weet? Want als dat zo is, accepteer dat dan niet! Je kan niet door een getal ineens jezelf minder waard vinden. Wat je schrijft in dat laatste stuk: Je bent al heel goed bezig, je bent alweer afgevallen, je geeft niet op en je gaat door. Je bent sterk. Je plaatst hier een stuk waar je jezelf mega kwetsbaar opstelt en dat zegt enorm veel over hoe eerlijk en oprecht jij bent. Je bent geen faler. Jij bent een vechter en laat niemand anders of een getal op een apparaat je ooit iets anders wijsmaken. Liefs!
LikeLike
Dankjewel voor je lieve uitgebreide reactie. Ik voel me niet zozeer een stuk slechter vanwege dat getal, maar meer vanwege het overschrijden van een grens waar ik ver uit de buurt wilde blijven. Ik ben nooit echt gefixeerd geweest op het getal (ik heb niet voor niks zo lang bij de weegschaal weg kunnen blijven ;)) En het is ook geen moment door mijn hoofd geschoten om het op een ongezonde manier zo snel mogelijk weg te werken hoor, dan liever iets minder snel maar wel gezond.
LikeLike
Oh gelukkig. Ik weet dat ik heel erg vanuit mijn eigen ervaring reageerde, maar ik zou het zo jammer vinden als je je daardoor slechter zou voelen. Gelukkig. Je laat je in ieder geval niet uit het veld slaan. Fijn. 🙂
LikeLike
Jeetje, wat een nare situatie! Ik ben er stil van. Ik kan me voorstellen dat het een enorme klap is. Goed en knap dat je niet opgeeft maar juist nu weer aan de slag gaat met afvallen, alhoewel je wel een fijnere motivatie had mogen hebben… Heel veel succes! Het is je eerder gelukt, dus het lukt je vast en zeker weer. Je klinkt in elk geval als een flinke doorzetter 🙂
LikeLike
Wat vervelend. Toen ik in het voor jaar naar het ziekenhuis moest schrok ik ook ff van het getalletje op de weegschaal. De uitslag bleek een lactose intolerantie, dus ik kan niet veel ongezonds meer eten en ben weer aan het sporten.
Het belangrijkste is dat we gezond en gelukkig zijn en als de rest van de wereld het niet eens is met een bepaald gewicht, jammer dan, hun probleem 😉
LikeLike
Zo is het ook, maar mijn gewicht is echt niet gezond 🙂 Maar verder ben ik gelukkig wel gezond hoor. En ook wel gelukkig, iedereen heeft wel eens een minder momentje 🙂
LikeLike
Aww, dat is rottig. Maar in elk geval ga je niet dermate hard met de pakken neerzitten dat je het erbij laat. Succes!
LikeLike
Och meis, ik vind het zo naar voor je. Kan me heel goed voorstellen dat je het een gênante situatie vond en een potje flink huilen kan dan wel opluchten. Maar geef jezelf niet te hard op de kop: je zet je schouders er weer onder en dat is hetgene wat telt. Aan de andere kant wilde ik je ook zeggen: houd van jezelf zoals je bent. Klinkt misschien heel erg afgezaagd nu, maar ik wilde je deze uitspraak niet onthouden: “het is helemaal niet erg als een mens wat kilootjes meer weegt.. Dit is de manier van de natuur om te zeggen ‘je bent zo mooi, ik heb maar wat meer van je gemaakt’.”
Dikke knuf!
LikeLike
Dat vind ik een hele leuke spreuk, die had ik nog niet eerder gehoord 🙂
LikeLike
Dat is inderdaad even een klap in je gezicht en ik was eigenlijk wel een beetje blij toen ik je reactie op Marion las… Al eens eraan gedacht om een eetpatroonverandering in te lassen? Want jojo is dus geen goed idee.
Ik vermoed dat je een beetje aanleg hebt en dat dat ook een oorzaak is. Maar dan zou ik dus als ik jou was, niet gaan diëten. Ga even wat onderzoek doen over voedingsstoffen, wat blijft plakken en wat je makkelijk kan eten zonder dat het blijft plakken en probeer een eetpatroon samen te stellen wat houdbaar is. Dan hoef je denk ik dat getal nooit meer te zien 😉
LikeLike
Diëten doe ik ook niet meer, daar was ik al wel klaar mee en anders nu zeker wel, dat werkt niet. Sinds januari ben ik dus bezig met BodieBoost en dat is geen dieet maar echt een gezond eet- en beweegpatroon. En daar ben ik dus al iets mee kwijt sindsdien, dus daar ga ik ook gewoon mee door. Geen dieet meer voor mij, daar was ik hiervoor al wel achter.
LikeLike
Oh mooi! Je hebt dus eigenlijk je weg al gevonden! Dat is al een stap in de goede richting! Succes!!!
LikeLike
wat ontzettend goed dat je dit opgeschreven hebt..
maar wat een vreselijke tegenvaller, he tonderzoek wat niet doorgaat, maar misschien nog wel meer dat wat je nooit gehoopt zou hebben…
Het eerste wat ik dacht, en wat je gelukkig zelf ook zegt, je bent zo goed bezig…
Houd dat vast.. Natuurlijk mag je hierom huilen, en de tijd dat je hoofd in het zand was is waarschijnlijk ook gewoon nodig geweest…
Je kan het,
good luck
xoxo
LikeLike
Jammer dat je op deze manier er achter moet komen dat je te zwaar bent voor het onderzoek. Gelukkig weet je ook wat voor jou te doen staat om er weer een stapje van vandaan te komen. Veel succes hiermee.
LikeLike
Jeetje wat balen zeg 😦 Maar doe er wat mee! Je kunt het!
LikeLike
Jeetje dat is echt waardeloos…… je bent zeker niet de enige die hier mee strijd, denk dat 90% van de mensen die afvalt (inclusief ikzelf) weer bijkomt, het omgooien van je voedingspatroon is echt ontzettend moeilijk!
LikeLike
Echt heel rot om te lezen. Kan me voorstellen dat dat even een behoorlijke klap in je gezicht is. Heel veel succes meis met het behalen van een gezond gewicht. You can do it!
LikeLike
Alles is hierboven al gezegd. Gied van je dat je dit met je lezers deelt!
LikeLike