Gistermiddag werd ik opeens gebeld door een uitzendbureau. Ik had gereageerd op een functie waarvoor ik wel positief gescreend was maar toch op de reservelijst terecht was gekomen omdat er veel aanmeldingen waren. Maar gisteren hoorde ik dat ik toch op gesprek mocht komen omdat er een afmelding was. Ik moest dan wel vandaag kunnen. Nou is het bij mijn huidige werk wat dat betreft wel goed geregeld, ik kon alle ruimte krijgen die ik nodig had om te solliciteren, dus de ochtend vrij krijgen was snel geregeld. Zodoende reed ik vanmorgen eens niet naar mijn werk, maar naar een potentiële nieuwe werkgever voor een ‘assesment’.
Er waren tien mensen, het leek een gezellig groepje. Sommigen kenden elkaar al, maar de meesten niet. Als eerste kregen we een korte presentatie over het bedrijf en natuurlijk de baan. Daarna moesten we één voor één een ‘elevator pitch’ doen. Dat hield in dat je een voorwerp had meegenomen aan de hand waarvan je jezelf in anderhalve minuut mocht presenteren. Vreselijk, ik en al niet zo gek op presenteren, en dan krijg je zo’n opdracht. Iedereen had natuurlijk dagen de tijd gehad om zich voor te bereiden, maar ik eigenlijk maar een halve dag. Het voorwerp wat ik had meegenomen was een pen. Dat zal voor de meeste lezers wel voor zich spreken denk ik.
Na dit voorstelrondje mochten we meelopen op de afdeling en werden we om de beurt opgehaald voor een gesprek. Ik was best een beetje zenuwachtig eigenlijk, en blijkbaar was dat ook een beetje aan me te merken, want dat werd ook gevraagd. Gelukkig werd het wel minder toen we eenmaal in gesprek waren. Na het gesprek was het nog even meeluisteren en aan het eind van de ochtend werden we allemaal opgehaald om het pand weer te verlaten.
Er werd overlegd. Aan het eind van de dag of de volgende dag zouden we de uitslag horen. Gisteren waren er ook tien mensen geweest, daarvan waren er vijf aangenomen. Vandaag zouden er ook vijf van de tien worden aangenomen. Een kans van 50% dus. Ik had best een goed gevoel over het gesprek, maar ja, je weet natuurlijk niet of er vijf anderen beter waren. Het was dus afwachten. En dan duurt zo’n dag toch best lang. Wetend dat ze het eigenlijk rond een uur of een al zouden doorgeven aan de uitzendbureaus, want dat hadden ze gezegd, maar toch nog niks horen. Om twee uur niet. Om drie uur niet. Om vier uur niet. En dan zou het ook nog wel eens de volgende dag kunnen worden. Het was al weinig hoopgevend dat het zo lang duurde. Mijn ervaring was toch dat er bij positief nieuws meestal snel gebeld w0rdt. Ik legde me erbij neer dat ik het niet geworden was. Wetend dat ik niet slecht was, maar dat anderen dan waarschijnlijk gewoon beter waren.
Om vijf uur kwam toch nog het verlossende telefoontje: 27 februari mag ik beginnen als adviseur in bankzaken. Ik ben aangenomen!